Bibliographie sélective OHADA

Şirketler hukukunda azlık pay sahiplerini bilgilendirmeye ilişkin sorunlar önem kazanmakta ve bu konuda Türk hukukunda da Ohada üye ülkeler hukukunda da önemli yeni düzenlemeler yapıldığı görülmektedir. Türk hukuku açısından 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu (TTK) ve Ohada hukuku açısından da 2014 yılında yenilenmiş olan Acte Uniforme Relatif au Droit des Sociétés Commerciales et du Groupement D'İntérêt Economique (AUSCGİE) ile getirilen önemli yeniliklerden biri anonim şirketlerde özel denetim isteme hakkıdır. Bu çalışmada önce TTK’da sonra AUSCGİE’de denetim isteme hakkı incelenmiştir. Sonrasında iki kanunun karşılaştırması yapılmış ve çalışmaya sonuç kısmıyla son verilmiştir. Buradan hareketle, TTK’da denetim isteme hakkını incelenirken önce bu hakkın talebinde kimler bulanacak incelemiştir. Hak sahipleri kişilerin inceledikten sonra talep için gereken şartları bakılmıştır. Şartlar da ikiye ayrılmıştır, genel kurulun talebi reddi üzerine mahkemeye başvurmak için gerekli şartlar ve genel kurulda özel denetim talebinin kabul edebilmesi için gereken şartlardır. TTK kısmında son olarak denetçinin mahkeme tarafından atanmasını açıklığa kavuşmuştur. AUSGİE’de mahkemeden özel denetim talebinde bulanabilecek kişiler ve aranan şartlar öngörülmektedir. Bu esastan AUSCGİE’ de kimler bu haktan yaranabilecek bakıp sonra mahkemeye başvurmak için gereken şartlara eğilmiştir. Sonrasından mahkeme denetçinin nasıl atacağını açıklanmıştır. Son olarak, iki kanunların getirdikleri yeni hakkın karşılaştırması kısmında ise, özel denetimin karşılaştırması farklı açılardan ele alınmıştır. İlk sırada hak sahibi kişilerin açısından bir karşılaştırma, ardından şartların, denetçin atanması ve denetim amaçın açısından karşılaştırma yapılmıştır.

6750 sayılı Ticari İşlemlerde Taşınır Rehni Kanunu (TİTRK) 01.01.2017 tarihi itibariyle yürürlüğe girmiştir. TİTRK'de de ticari işletme, üzerinde rehin kurulabilecek taşınır varlıklardan biri olarak düzenlenmiştir. Hukuki niteliği itibariyle taşınır olarak kabul edilmeyen ticari işletmenin, taşınır varlıkların rehninin düzenlendiği bir Kanun'da kapsamlıca düzenlenemediği ilk bakışta görülmektedir. Bu nedenle ticari işletme rehninin kuruluşu tez konusu olarak seçilmiştir. Çalışmamızda TİTRK ile yapılan değişiklikler ve yenilikler ticari işletme rehninin kuruluşu özelinde incelenmiştir. Bu kapsamda ticari işletme rehninin kuruluşu konusu, TİTRK ve ikincil mevzuat, yeri geldikçe mülga TİRK ve TİTRK'nin mehazı olduğunu düşündüğümüz Uncitral Secured Transactions Model Law ile karşılaştırmalı olarak değerlendirilmiştir. Ticari işletme rehninin kuruluşu, ticaret hukuku, medeni hukuk ve borçlar hukukunun ilgili düzenlemelerinin bir bütün olarak incelenmesini gerekli kıldığından yeri geldikçe, TTK, TMK ve TBK'nın ilgili düzenlemeleri, tez konumuz özelinde incelenmiştir. The Law Numbered 6750 "The Law On Pledge Over Movable Assets In Commercial Transactions (TITRK)", which is a regulation that allows not only commercial enterprises but also many movable assets to be pledged without delivery entered into force as of 01.01.2017. In TITRK, a commercial enterprise is regulated as one of the movable assets that can be pledged too. However, it can be seen at first glance that the commercial enterprise, which is not considered as movable due to its legal nature, cannot be comprehensively regulated in the Law that regulates the pledge of movable assets. For this reason, the establishment of the commercial enterprise pledge has been chosen as the thesis topic. In our study, the changes and innovations made with TITRK were examined in terms of the establishment of the commercial enterprise pledge. In this context, the establishment of the commercial enterprise pledge have been examined in comparison with TITRK, its secondary legislation, mulga TIRK and Uncitral Secured Transactions Model Law, which we think is the basis of TITRK. Since the establishment of the commercial enterprise pledge requires the examination of the relevant regulations of the commercial law, civil law and law of obligations as a whole, the relevant regulations of the Turkish Commercial Code, Turkish Civil Code and Turkish Code of Obligations have been examined specifically for our thesis topic. In this section the secured transactions arrangements in comparative law will be discussed too.

Anonim şirketler hukukunda alacaklılar, şirketlerin dış finansman kaynaklarının merkezini oluşturmakta ve bu nedenle de son derece önemli bir menfaat grubunu teşkil etmektedirler. Bu durum şirket alacaklılarının çıkarlarının etkin bir biçimde gözetilmesi ve korunmasını gerekli kılmaktadır. Zira alacaklıların alacaklarına kavuşabilmeleri için müracaat edebilecekleri tek kaynak şirketin malvarlığıdır. Dolayısıyla anonim şirketin mali durumunun bozulması sonucu malvarlığının kayba uğraması veya uğrama tehlikesi altında olması, alacaklıların menfaatlerini zedeleyici niteliktedir. Bu durum mali durumu bozulan anonim şirketlerde, alacaklıların menfaatlerinin gözetilmesini ve özellikle de öncül (ex-ante) koruma imkânlarıyla bu risk gerçekleşmeden önce bu konuda tedbirler alınmasını gerektirmektedir. Kurumsal yönetim anlayışı, anonim şirketlerde menfaat grupları arasındaki çıkar çatışmalarının en iyi, en adil şekilde dengelenmesini hedeflemektedir. Bu itibarla bu tez çalışmasında söz konusu menfaat çatışmaları özelinde kurumsal yönetimin şeffaflık, adillik, hesap verilebilirlik ve sorumluluk ilkeleri çerçevesinde bir menfaat grubu olarak şirket alacaklılarının menfaatlerinin, mali durumu bozulan veya bozulma tehlikesi altında olan anonim şirketlerde nasıl gözetilmesi ve korunması gerektiği hususunda bir bakış açısı sunulması hedeflenmektedir. Bu bakış açısından hareketle sermaye kaybı yaşayan, borca batık hale gelen anonim şirketlerin mali durumlarının iyileştirilmesi maksadıyla sermayenin korunması esası benimsenerek öngörülen TTK m.376 hükmü ile bu hükmün uygulanmasına ilişkin Tebliğ kapsamında öngörülen düzenlemelerin, alacaklıların menfaatlerinin korunması bakımından etkileri tartışılmaktadır. Ayrıca ilgili hükümlerin, şirketlerin mali yapılarının güçlendirilmesi bakımından yeterlilikleri ve yerindelikleri, karşılaştırmalı hukuk düzenlemeleri de göz önünde bulundurularak eleştirel bir bakış açıyla ayrıntılı şekilde incelenmektedir. Creditors are the key to external financing sources for companies under the statute of joint stock companies, and hence represent an important figure interest group. This situation needs the effective supervision and protection of the company's creditors' interests. This is because the company's assets are the only source to which creditors can turn to acquire receivables. Hence, the loss or threatened loss of the joint stock company's assets because of its worsening financial situation is detrimental to the creditors' interests. This circumstance necessitates that the interests of the creditors of companies with a worsening financial situation be considered and that steps be taken in this respect prior to the realization of this danger, particularly with ex-ante protection opportunities. The corporate governance method strives to achieve the most equitable resolution of conflicts of interest between interest groups in joint stock companies. This thesis aims to provide a perspective on how the interests of company creditors, as an interest group, should be observed and protected in joint stock companies whose financial situation deteriorates or is at risk of deterioration, within the framework of the principles of transparency, fairness, accountability, and responsibility of corporate governance. From this perspective, to improve the financial situation of companies that have capital loss and become over-indebted, the effects of the provisions of TCC art.376 and the Communiqué, which are envisioned based on the principle of capital maintenance, are discussed in terms of protecting the interests of creditors. In addition, the adequacy and suitability of the relevant rules in terms of strengthening the financial structures of corporations are analysed in depth from a critical standpoint, considering the norms of comparative law.

Günümüzde ticaretin globalleşmesi ile birlikte tahkim, uluslararası uyuşmazlıkların çözümünde devlet mahkemelerine nazaran kişiler, şirketler ve devletler tarafından daha çok tercih edilir hale gelmiştir. Bu tercihin en önemli sebeplerinden biri tahkim yargılaması sonucunda verilen hakem kararlarının tıpkı mahkeme kararlarında olduğu gibi kesin ve bağlayıcı olmasıdır. Ancak aleyhine karar verilen taraf, ilgili hakem kararının adalete uygun olmadığını düşünebilir. Bu bağlamda hakem kararlarının devlet mahkemeleri tarafından denetlenebilmesi için neredeyse tüm milli hukuk sistemlerinde hakem kararlarına karşı denetim yolu olarak "iptal davası" öngörülmüştür. İptal talebinde bulunan taraf belirli sebeplerin olması halinde tahkim yeri mahkemesinde iptal davası açabilecektir. Hakem kararına karşı iptal talebinde bulunan tarafın amacı, kararın bir kısmını ya da tamamını geçersiz hale getirmek ve icrasını engellemektir. UNCITRAL Model Kanun ve ulusal hukuk sistemlerinde iptal sebepleri sınırlı şekilde sayılmıştır. Ancak bazen bu iptal sebeplerinin faklı şekillerde yorumlandığı görülmüştür. İptal sebeplerinin geniş yorumlanması hakem kararlarının iptal olasılığını orantısız şekilde arttıracaktır. Bu durum alternatif uyuşmazlık çözüm yolu olan tahkimin güvenirliğine zarar verdiği gibi uzun, meşakkatli ve masraflı tahkim yargılama sürecini de boşa çıkaracaktır. Ancak, iptal sebeplerin adaletsizliğe yol açacak şekilde çok dar yorumlanması da keyfiliğe, tutarsızlığa ve tarafların istemediği sonuçlara yol açacaktır. Bu çerçevede Türk kanunları dahil çeşitli ülkelerdeki kanunları ve mahkeme uygulamalarını dikkate alarak kanımızca iptal sebepleri bakımından doğru yaklaşımları ortaya koymaya çalışacağız. Çalışmamız üç bölümden oluşmaktadır. İlk bölümde milletlerarası tahkime ilişkin genel bilgiler, yabancı hakem kararlarının tabiiyetinin belirlenmesi ve iptal davasına konu olabilecek yabancı hakem kararlarının türleri yer almaktadır. Bunun devamında, ikinci bölümde, çeşitli ülkelerin tahkime ilişkin kanunları, tahkime ilişkin milletlerarası literatürde kabul gören hukuki metinleri de dikkate alınarak iptal sebepleri ortaya konulacaktır. Aynı zamanda, konu ile ilgili doktrindeki görüşlere yer verilerek çeşitli ülkelerde verilen mahkeme kararları çerçevesinde iptal sebeplerine ilişkin yaklaşımlara ver verilecektir. Çalışmamızın üçüncü ve son bölümünde ise iptal davasının tarafları, iptal davasında görevli ve yetkili mahkeme ve iptal davasından feragat konuları Türk hukuku ve karşılaştırmalı hukuk bakımından incelenmeye çalışılmaktadır. Along with the globalization of trade, arbitration has become more preferred by individuals, companies and states than state courts in resolving international disputes. One of the most important reasons for this preference is that the arbitral awards given after the arbitration proceedings are final and binding, just as the court decisions. However, the party rendered against the award may consider it unjust. In this context, in order for the arbitral awards to be audited by the state courts, "annulment case" is designed as a legal remedy in almost all national legal systems. The party requesting annulment may file an action for annulment in the court of the place of arbitration if there are certain reasons. The purpose of the party requesting annulment against the arbitral award is to invalidate some or all of the decision and to prevent its execution. Although the reasons for annulment are limited and similar in many legal systems, the interpretation of these reasons is of great importance. A broad interpretation of the grounds for annulment will disproportionately increase the possibility of annulment of arbitral awards. This situation will not only harm the reliability of arbitration, which is an alternative dispute resolution method, but will also nullify the long, laboursome and costly arbitration proceedings. On the other hand, much narrower interpretation of the grounds for annulment in a way that leads to injustice may lead to arbitrariness and inconsistency, as well as result in undesirable results by the parties. Considering these, we will try to put forward approaches that can be consistent in terms of the grounds for annulment, taking into account the laws and court practices in various countries, including Turkish laws. This study consists of three parts. In the first part, general information about international arbitration, determination of the nationality of foreign arbitral awards and types of foreign arbitral awards that may be subject to annulment proceedings are included. Following this, in the second part, the reasons for annulment will be presented considering the arbitration laws of various countries and the internationally accepted legal texts on arbitration. At the same time, we try to put forward the approaches regarding the reasons for annulment within the framework of the court decisions given in various countries by giving place to the opinions in the doctrine on the subject. In the third and final part of our study, the parties of the annulment case, the competent court in charge of the annulment case and the waiver of the annulment case are to be examined in terms of Turkish law and comparative law.

6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu (TTK) ile Türk Ticaret Hukuku'nda özellikle anonim şirketler hukukunda yapılan değişiklikler arasında imtiyazlı paylarla ilgili düzenlemeler de bulunmaktadır. Mülga 6762 sayılı Türk Ticaret Kanunundaki (eTK) hükümlere benzerlik gösteren yönleri olsa da imtiyazlı paylarla ilgili daha ayrıntılı, yenilikler getiren ve önceki Kanun döneminde karşılaşılan sorunları gidermeye çalışan düzenlemelerin yapıldığı görülmektedir. TTK'daki imtiyazlı paylarla ilgili düzenlemelerin eTK döneminde ortaya çıkan sorunları giderip gidermediğinin ya da yeni sorunlara, belirsizliklere ve tartışmalara yol açıp açmadığının tespit edilerek değerlendirilmesi amacı bu tezin yazılmasına sebep oluşturmaktadır. Birinci bölümde önce genel olarak pay kavramı, imtiyazlı payın tanınması koşulları, imtiyaz kavramının terminolojik yönü ve mevzuatımızda konuyla ilgili düzenlemelerle hukuk sistemimize esin kaynağı olan yabancı hukuk sistemlerindeki düzenlemeler incelenmiştir. Ardından, imtiyaz tanınan hakların, eşitlik ilkesi, müktesep hak ve vazgeçilmez hak ile olan ilişkilerine değinilmiş ve imtiyazlı pay kavramının nasıl tanımlanması gerektiği üzerinde durulmuştur. Tezin asıl omurgasını oluşturan ikinci bölümde, imtiyaza konu haklar, malvarlığı hakları ve yönetim hakları olarak iki asıl eksen üzerinde incelenmiştir. İkinci bölüm için en fazla tartışılmış bulunan konu, yönetim haklarında imtiyaza ilişkindir. Yönetim haklarında imtiyazı oluşturan iki alt başlık, oy hakkında imtiyaz ve yönetim kurulunda temsilde imtiyaz ayrıntılı bir şekilde incelenmeye çalışılmış, imtiyazın kanundan kaynaklanan nedenlerle engellenmesinden bahsedilmiş ve diğer haklarda imtiyaza değinilmiştir. Tezin üçüncü bölümü imtiyazların korunması konusuna ayrılmıştır. Bu bölümde imtiyazlı pay sahipleri özel kurulunun (İPSÖK) yapısı, niteliği ve toplanması ile özel kurulun onayına bağlı kararlar halka açık olan ve olmayan şirketler dikkate alınarak açıklanmıştır. Üçüncü bölümde ayrıca İPSÖK kararlarına karşı açılacak iptal davalarıyla ilgili değerlendirmeler yapılmıştır. It is observed that although there are some similarities with the previous one, the new Turkish Commercial Code, Law No: 6102, introduces more detailed and innovative arrangements which is intended to provide an answer to the problems experienced during the abrogated code was in force in relation to preference shares. It is easily can be said that, by and large, the topic "preference shares" is the one of the most radically altered topic in the new code. The main purpose of this thesis is to shed light whether these innovative arrangements in the new code actually solving the problems that is intended to solve or, rather opposite, causing new problems and ambiguities. For this purpose, the first section of this thesis is allocated to analyse the concept of "share" in general and under which conditions the preference shares are granted first and then the meaning of the concept of "preference" is investigated. It is followed by subsections devised to identify the current domestic law, and comprative law that inspried the law makers in this area. In the following subsections it is attempted to explain where preference shares stand with respect to principle of equality, vested interests and inalienable rights, and how the concept of preference shares should be defined. In the second section, which constitutes the backbone of this thesis, the rights that are being subject of the preference shares are examined on the axis of the assest rights and the administrative rights. The topic of the administrative rights attached to preference shares is the most debated topic in this section. In this context under the head of the administrative rights, the issues related to priveleges in votes and the representation on the executive board are examined seperately in two separate subsections. Also in this subsection the issues of statutory basis of the prevention of preferences and the preferences in relation to other rights are grappled. The third section of the thesis is completely devised to the issues related to the protection of the preference shares. In this section the structure, qualifications, gathering of the board of preference shares owners and the decisions subject to approval of this board are explained in the context of private and public companies. In this section the suits that could be brought for the annulment of this board decision is evaluated briefly.

Ticarî işletme, kendisine özgülenen malvarlığı unsurlarının tamamı ile kapsamlı bir organizasyon niteliğini haiz olup, ticarî ve ekonomik bir bütünlük arz etmektedir. Ticarî işletme, ticarî bir amaca özgülenen ve bütünlük arz eden yapısı gereği, tacire ait malvarlığı unsurlarından belki de en değerlisidir. Bu yapısı gereği ticarî işletme, cebri icra hukukunda alacaklıların ilk müracaat edeceği malvarlığı unsurudur. Alacaklıların borçluya ait mal veya hakların paraya çevrilmesi sonucu tatmin edilmesi, cebri icra hukukuna hâkim olan genel bir ilkedir. Ticarî işletmenin cebri icra hukukunda paraya çevrilmesi, kapsamında bulunan mal veya hakların niteliği ve çeşitliliği gözetildiğinde ayrı bir önem taşımaktadır. Ticarî işletmeye özgülenen mal veya hakların ayrı ayrı paraya çevrilmesi, bu mal veya hakların parçalanmasına sebep olacağından, işletme faaliyetinin sona ermesine yol açar. Ticarî işletme faaliyetinin devamlılığının zedelenmesi, alacaklı ve borçlu menfaatlerini doğrudan etkilediği gibi ekonomik, sosyal ve toplumsal bir kısım olumsuz etkileri de beraberinde getirir. Bu nedenle, cebri icra prosedürleri içerisinde ticarî işletme bütünlüğünün bozulmaması büyük önem arz eder. Ticarî işletmenin cebri icra yoluyla bir bütün hâlinde paraya çevrilmesi, işletmeye özgülenen mal veya hakların bütünlüğünün bozulmasının önüne geçerek, faaliyetin devamlılığını sağlayan bir paraya çevirme şekli olarak karşımıza çıkmaktadır. Bunun yanında, ticarî işletmenin bir bütün hâlinde paraya çevrilmesi ile ayrı ayrı paraya çevirmeye nazaran daha yüksek gelir elde edilir. Çalışmamızda, öncelikle, ticarî işletmenin bir bütün hâlinde paraya çevrilmesi açısından karşılaştırmalı hukuk sistemlerinde yer alan bazı düzenlemeler incelenmiştir. Daha sonra, ticarî işletmenin bir bütün hâlinde paraya çevrilmesinin İcra ve İflâs Kanunu'nda yer alan her bir paraya çevirme türü açısından durumu ve ticarî işletmenin bir bütün hâlinde paraya çevrilmesinin yerine getirilme usulü ile paraya çevirmenin etki ve sonuçları ortaya konulmaya çalışılmıştır. A commercial enterprise has the character of a comprehensive organization with all the elements of assets specific to it, and it offers a commercial and economic integrity. A commercial enterprise, due to its structure that is specific to a commercial purpose and offers integrity, is perhaps the most valuable of the elements of the merchant's assets. Due to this structure, a commercial enterprise is the first asset element that creditors will apply for in forced execution law. The satisfaction of creditors as a result of the conversion of the debtor's goods or rights into money is a general principle that dominates the enforcement law. The conversion of a commercial enterprise into money in compulsory enforcement law is of particular importance when the nature and diversity of the goods or rights covered by it are taken into account. The conversion of goods or rights specific to the commercial enterprise into money separately leads to the termination of the business activity, as this will lead to the fragmentation of these goods or rights. Damage to the continuity of commercial business activity directly affects the interests of creditors and debtors, as well as brings with it some negative economic, social and social effects. For this reason, it is of great importance that the integrity of the commercial enterprise is not disrupted within the forced execution procedures. The conversion of a commercial enterprise into money as a whole through forced execution appears as a form of conversion into money that ensures the continuity of activity by preventing the deterioration of the integrity of the goods or rights specific to the enterprise. In addition, a higher income is obtained by converting the commercial enterprise into money as a whole than by converting it into money separately. In our study, first of all, some regulations in comparative legal systems have been examined in terms of the conversion of commercial enterprise into money as a whole. Subsequently, the situation of the conversion of the commercial enterprise into money as a whole in terms of each type of conversion contained in the Execution and Bankruptcy Code, as well as the procedure for performing the conversion of the commercial enterprise into money as a whole, as well as the effects and consequences of the conversion into money have been tried to be revealed.

Arabuluculuk tarafların tarafsız bir üçüncü bir kişinin yardımı ile ihtilaflarını çözmeye yardımcı olması olarak tanımlanabilir. Türkiye'de özel hukuktan doğan ve tarafların üzerinde serbestçe tasarruf edebilecekleri uyuşmazlıkların arabuluculuk ile çözümüne ilişkin 6325 sayılı Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu'nun 2013 yılında kabulü ile arabuluculuk uygulamasına geçilmiştir. 7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu ile 2018 yılı itibariyle dava şartı arabuluculuk kavramı Türk hukuk literatürüne girmiştir. 7036 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu md.3 uyarınca kanuna, bireysel iş sözleşmesine, toplu iş sözleşmesine dayanan alacak, tazminat veya işe iade talebi ile açılan davalarda arabuluculuğa başvurulması dava şartıdır. İtalya, Almanya ve ABD'nin bazı eyaletlerinde iş hukukunda dava şartı arabuluculuk uygulaması yoktur. İngiltere'de iş mahkemelerine başvurmak için önce ACAS isimli kuruma başvurmak gerekir. ABD 'de ise iş ilişkilerindeki ayrımcılık iddiaları öncelikle EEOC'de görülmektedir. Bireysel İş Hukukunda Arabuluculuk başlıklı doktora tezi çalışmamız dört bölümden oluşmaktadır. Çalışmanın birinci bölümünde alternatif uyuşmazlık çözüm yöntemleri kavramı ve belli başlı alternatif uyuşmazlık yöntemleri irdelenerek incelenmiş, ikinci bölümde arabuluculuk kurumu, amacı, prensipleri, türleri, arabulucunun hak ve yükümlülükleri, arabulucu ve arabuluculuk sözleşmelerinin hukuki mahiyeti ve arabuluculuk etiği gibi konular çalışılmıştır. Mukayeseli İş Hukukunda Arabuluculuk başlıklı üçüncü bölümde, arabuluculuğun anavatanı olan Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık gibi Anglo Sakson sistemindeki devletlerde, İtalya, Almanya, Fransa gibi Roma Cermen sistemindeki devletlerde ve Avrupa Birliği müktesabatında arabuluculuğun nasıl düzenlendiği ve son olarak dördüncü bölüm olan Türk İş Hukukunda Arabuluculuk başlığı altında, dava şartı arabuluculuk kavramına ilişkin konular yargı kararları da işlenerek ayrıntılı olarak irdelenmiştir. Mediation can be defined as helping parties resolve their disputes with the help of a third party. With the adoption of the Law No. 6325 on Mediation in Civil Disputes in 2013, mediation has been implemented regarding the resolution of disputes arising from private law and on which the parties can freely dispose of. As of 2018, with the adoption of the Labor Courts Law numbered 7036 the concept of mediation as a cause of action in employment disputes litigation introduced in our legal literature. Pursuant to Article 3 of Labor Courts Law numbered 7036, lawsuits filed with the demand for receivables, compensation or reemployment based on the law, individual employment contract, collective bargaining agreement are subject to mediation as a cause of action. In Italy and Germany mediation in employment disputes does not exist. In England, in order to apply to the labor courts, firstly it must be applied to ACAS. In the United States of America, for discriminatory allegations in the employment relation firstly EEOC must be addressed. The doctoral thesis titled Mediation in Individual Employment Law consists of four parts. In the first part of the study, the concept of the alternative dispute resolution methods is investigated by examining the main alternative dispute methods, in the second part, the mediation institution, its purpose, principles, types, rights and responsibilities of the mediator, the legal nature of the mediator and mediation agreemets and mediation ethics are studied. In the third part titled Mediation in Comparative Employment Law, the Anglo-Saxon countries such as the United States of America and the United Kingdom, which are the homeland of mediation, in the Roman Germanic system states such as Italy, Germany France and in European Union legal system are explained and lastly under the title of Mediation in Turkish Employment Law, which is the fourth part, the issues related to the concept of mediation as a cause of action are also discussed in detail adding judicial decisions.

Anonim şirketlerde yönetim veya temsil yetkisi kural olarak yönetim kurulu tarafından kullanılmakla birlikte, özellikle halka açık veya büyük ölçekli ortaklıklarda söz konusu yetkilerin tamamının yönetim kurulu tarafından bizzat yerine getirilmesi uygulamada sık rastlanan bir durum değildir. Bu nedenle kanunda, yönetim kuruluna, yönetim veya temsil yetkisinin 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu' nun 367/I ve 370/II hükümlerinde yer alan şartlara uygun olarak, mevcut yönetim kurulu üyelerinden bir veya birkaçına yahut üçüncü kişilere devretmek suretiyle, şirketin yönetim teşkilatını belirleme yetkisi tanınmıştır. Şirket yönetimi konusunda uzmanlaşmış ve yeterli mesleki tecrübeye sahip olan kişilere yetkilerin devredilmesi, bir yandan şirkette profesyonelleşmeyi sağlamakta, diğer yandan kural olarak, devredilen yetkilerle birlikte bu kapsamda ortaya çıkabilecek hukuki sorumluluk da devredilmiş sayılacağından, yönetim kurulu üyelerinin hukuki sorumluluğunu sınırlandırmaktadır. Yönetim veya temsil yetkilerinin geçerli bir şekilde devredilmesi halinde, devredilen yetkilerle ilgili olarak yönetim kurulu üyelerinin hukuki sorumluluğu; murahhasların seçiminde, onlara verilecek talimatlarda ve murahhasların üst gözetiminde göstermeleri gereken makul derecede özen yükümlülüğü ile sınırlı olarak devam eder. Çalışmamızda, geçerli ve geçersiz yetki devri hallerinde, yönetim kurulu üyelerinin hukuki sorumluluğunun ne şekilde ortaya çıkacağı meselesi, mehaz İsviçre hukukundaki görüş ve yargı kararlarına yer verilmek suretiyle, detaylı bir şekilde incelenmiştir. Although the management or representation authority in joint stock companies is used by the board of directors as a rule, it is not common in practice that all of the said authorities are personally exercised by the board of directors, especially in publicly held or large-scale partnerships. For this reason, in the law, the board of directors is authorized to determine the management organization of the company by delegating the management or representation authority to one or more of the existing board members or to third parties in accordance with the provisions of the Turkish Commercial Code numbered 6102, 367/I and 370/II has been recognized. Delegation of powers to people who are specialized in company management and have sufficient professional experience, on the one hand, ensures professionalization in the company, and on the other hand, as a rule, legal responsibility that may arise in this context together with the delegated powers will be deemed to have been transferred, thus limiting the legal liability of the members of the board of directors. In case of a valid transfer of management or representation powers, the legal responsibility of the members of the board of directors regarding the delegated powers; limited to the reasonable care obligation that they must show in the selection of the executive directors, in the instructions to be given to them and under the supervision of the executive directors. In our study, the issue of how the legal responsibility of the members of the board of directors will arise in cases of valid and invalid delegation of authority has been examined in detail by including the opinions and judicial decisions in the Swiss law.

It is nowadays generally accepted that international commercial arbitration is the most popular method of resolving international disputes between commercial parties. This popularity is the cumulative result of many advantages that international commercial arbitration offers to the parties. It is suggested in the literature that one of these advantages is the freedom of parties and the resulting procedural flexibility. In virtue of this principle, the parties have the opportunity to establish a specific method of adjudication adapted to the nature of their dispute. This opportunity is provided by the fact that the arbitration regulations do not include detailed rules on the collection of evidence, thus leaving the parties and the arbitrators' range of motion. Therefore, we consider that this procedural flexibility has emerged as a possibility obtained at the expense of certainty in international commercial arbitration proceedings. This uncertainty is to such an extent that it also warrants the question as to whether there is an applicable law to take evidence in international commercial arbitration proceedings. Such procedural flexibility afforded to the parties, however, comes at a price of uncertainty with respect to arbitral procedure. International commercial arbitration developed as a reaction to the failings of proceedings in domestic courts, which were subject to detailed rules of evidence. Thus, the consensus in the arbitration community is that party freedom and the procedural flexibility that comes with it are fundamental attributes of arbitration. Although this presumption is theoretically correct; in other words, the parties are indeed able to craft such a procedure that would perfectly fit for adjudication of their disputes, mostly it does not reflect the practical reality. In practice, when parties are negotiating the terms of an agreement to govern their business relationship, they generally tend to avoid discussions as to what will happen if things go wrong. As a matter of fact, according to our practice experiences, when one of the parties' legal counsel tries to address such hypothetical scenarios, the parties generally prefer to suppress such "negative thoughts" and refuse to make in-depth discussions as to how a possible dispute is to be handled. Hereby, this leaves open the question of the procedure to be followed in arbitration proceedings in case of potential disputes. As a result, the provisions on how to resolve disputes that may arise between the parties, in other words, the "dispute resolution" provisions, are left to the very end of the negotiations and passed over in a few sentences. When the relationship between the parties becomes truly strained and a dispute comes to an unavoidable stage, it becomes even less likely that the parties will agree on how to gather evidence on the dispute in question. In a such situation, any suggestions made by one party regarding the procedure for the taking of evidence will be viewed with suspicion by the other party. In an environment of suspicion and animosity, it is often unrealistic to expect productive negotiations to take place on procedural matters. As a result, although the parties have a wide range of motions to make agreements regarding the method of collecting evidence in arbitration proceedings, they are often unable to exercise this authority in practice. As the parties are not exercising their rule-making powers, this important task, which is decisive for the resolution of the dispute, shifts to the arbitrators. Therefore, in our opinion, it would not be a wrong assessment to say that the freedom of the parties has turned into the freedom of the arbitrator in practice. Once appointed, arbitrators have to decide on many issues with respect to the taking of evidence as rules applicable to arbitration are generally silent as to these matters. Although arbitrators have the opportunity to be guided by some non-binding rules, such as the IBA Rules and the Prague Rules, which are considered to be effective and instructive in the arbitration community, they are ultimately left to make their assessments and reach an award based on their judgment. The above-mentioned non-binding rules can undoubtedly assist arbitral tribunals to a certain extent with regard to the taking of evidence. However, it is not possible to say that these rules are enforceable guidelines that can be blindly followed by arbitral tribunals. A closer look at these rules reveals that they leave many issues to the discretion of the arbitral tribunals. Of course, any decision regarding the taking of evidence in international commercial arbitration is already within the discretion of the arbitral tribunals, even in the absence of these rules. Therefore, these provisions, which have been drafted to allow the arbitral tribunals to decide as they see fit, are no more than general guidance on how to exercise their discretion. For these reasons, even if the parties have agreed on the application of these non-binding rules, the fact remains that the collection and evaluation of evidence are still left to the discretion of the arbitral tribunals. This study takes an inductive approach by analyzing the normative and non-binding rules of law applicable to evidence in international commercial arbitration. Firstly, this study examines whether there is a body of rules that can be characterized as the law of evidence in international commercial arbitration. It is determined that there is a law of evidence in international commercial arbitration; however, its content is rather composed of general principles. After determining that these rules have normative value, it is examined how and to what extent these general principles are concretized in terms of the types of evidence used in international commercial arbitration. Although the degree of concretization of these principles varies according to the types of evidence, as a general characteristic, it is determined that arbitral tribunals are left with a very wide discretionary power. It is concluded that arbitral tribunals have a wide latitude of action with respect to the submission of documents, the presentation of witness testimony, the use of expert testimony, the use of discovery and the extent of the res judicata effect of a prior award. Subsequently, the rules on the admissibility and evaluation of evidence are analyzed and it is concluded that the arbitral tribunals have wide discretion in international commercial arbitration, as in other matters relating to evidence and even the discretion regarding the evaluation of evidence is relatively wider. Since it is difficult to review the discretionary power exercised in these matters, it is observed that the arbitral tribunals' decisions on evidentiary issues fall outside the scope of judicial review. This leads to a further blurring of the already grey evidentiary issues in international commercial arbitration proceedings. This is because it is not possible to determine the extent to which the arbitral tribunal has relied on evidence that ostensibly played a role during the proceedings. In the last instance, although the arbitrators' discretionary powers are limited by general principles such as due process and opportunity to be heard, the limits of such discretionary powers are, generally speaking, somewhat blurred as these are general principles. Another issue is that arbitral tribunals are often subject to pressure from the parties when making their decisions on the taking of evidence during the arbitral proceedings. The parties are more interested in being the winner of the concrete proceedings than in the proper conduct of the proceedings in accordance with the law, procedure and rules. In this sense, a party whose request for evidence is likely to be rejected will often argue that the arbitral tribunal's decision violates the principle of a fair trial, even if this is not the case. It is in these circumstances that arbitral tribunals must strike a balance between a fair trial and an efficient trial and make appropriate decisions on evidentiary issues. If arbitral tribunals emphasize procedural efficiency and defer to the parties' presentation of their claims and defences, this may not in itself constitute an obstacle to legally correct decisions. However, this would violate the fundamental procedural safeguards of the participants in the proceedings and may even lead to arbitration proceedings becoming a mechanism for arbitrary and haphazard decision-making. If the opposite approach is taken, in other words, if the priority is to uncover the material truth at all costs and the procedural economy is put on the back burner, this will result in costly and protracted proceedings that will far exceed the limits of reasonableness. Given the limited scope of the guidelines available to arbitrators on the collection and evaluation of evidence, striking this balance is not an easy task. Therefore, it is quite understandable that arbitral tribunals, when deciding on evidentiary issues, may prefer the safer route and give precedence to claims of breach of the principle of a fair trial, even at the expense of the efficiency of the proceedings. Additionally, the confidential nature of the international commercial arbitral proceedings also amplifies the problem. As a result of this principle, the available knowledge as to the practice of arbitration becomes limited to anecdotal stories as to what has happened in certain individual international commercial arbitration proceedings. The arbitrators do not have sufficient opportunity to know about how their colleagues have dealt with certain issues that may have similarities with the issues that they have been trying to solve. In conclusion, in light of the foregoing, since the arbitral tribunals are the rule-makers of arbitration proceedings, the extent to which arbitration proceedings will function correctly and efficiently depends on the experience of the arbitral tribunals and their knowledge of the law, procedure and rules. Basing a correct and efficient arbitration procedure solely on the initiative of experienced arbitrators reduces the 'certainty' of the arbitral procedure. In the face of this situation, it may be tempting to argue that it is inappropriate for arbitrators to have so much freedom and that the rules applicable to arbitral proceedings should be revised to be more detailed. Indeed, there are those who argue that such a change should take place. In the final analysis, a good system should be able to function well regardless of how qualified (or unqualified) its participants are. It is obvious that an argument that sees detailed procedural rules as a remedy for this would contradict the historical development of arbitration and therefore would not be accepted by the international arbitration community. Likewise, from the other side of the coin, it could be argued that detailed procedural rules that are not appropriate to the nature of the individual dispute would prevent qualified and experienced arbitral tribunals from formulating rules that are appropriate to the resolution of the dispute in question, and that the hands of arbitral tribunals may be tied in this way. Although it may be argued that these counter-arguments are equally justified, they do not negate the fact that certainty should be ensured in international commercial arbitration proceedings. Therefore, this suggests that it may be appropriate to resort to alternative methods to ensure certainty. Indeed, it would be a mistake to assume that the only way to achieve certainty is through a detailed set of rules, as we, as legal practitioners in the Continental European legal system, are accustomed to. In the countries subject to the Common Law system, many branches of law do not have such a detailed set of rules and therefore it is not possible to claim that these legal systems lack certainty. Especially in the common law, certainty is provided by case law. If the same logic were to be applied to international commercial arbitration proceedings, it would mean that making information on arbitration proceedings more accessible could help to achieve the goal of certainty. In recent years, there have been some initiatives recognizing the benefits of this approach. While arbitral tribunals are under no obligation to follow the decisions of other arbitral tribunals, having the opportunity to see that there is a consistent pattern of decisions on a particular issue would undoubtedly provide valuable guidance for arbitral tribunals. As the pool of information available to arbitral tribunals and the parties expands, it is obvious that the grey areas regarding evidence in international commercial arbitration will diminish over time. In this way, it will be possible to achieve greater certainty without undermining the fundamental values of the arbitral procedure. Reducing the uncertainty caused by procedural flexibility on procedural certainty in this way will contribute significantly to the development of international commercial arbitration.

Dünya genelinde, uyuşmazlıkların mahkeme dışında alternatif uyuşmazlık çözüm yolları ile çözülmesi konusunda artan bir eğilim bulunmaktadır. Alternatif uyuşmazlık çözüm yollarından biri de arabuluculuktur. Arabuluculuk gönüllülük esasına dayanan bir uyuşmazlık çözme biçimidir. Arabuluculuk sistemi, AB'ye üye bazı ülkeler başta olmak üzere birçok ülkede özellikle ticari uyuşmazlıklarda uygulanmakta ve sonuçları itibariyle tarafları memnun etmekte, yargının yükünün de ciddi şekilde azaltılmasına destek olmaktadır. Yargının iş yükünün hızla arttığı, yargılamadaki gecikmeler nedeniyle adalete duyulan güvenin azaldığı bir ortamda arabuluculuk uygulamaları birçok ülkeye örnek olmaktadır. Ülkemizde de arabuluculuk uygulanmaya başlanmış; hatta en sık karşılaşılan uyuşmazlıklardan iş uyuşmazlıkları, ticari uyuşmazlıklar ve tüketici uyuşmazlıkları dava şartı arabuluculuk kapsamına alınmıştır. Ticari davaların zorunlu arabuluculuk yoluyla çözülmesi uygulamada bazı sorunlara ve çelişkili yargı kararlarının ortaya çıkmasına neden olmuştur. Arabuluculuk, Ticari Davalar, Ticari Davalarda Arabuluculuk, Avrupa Birliği, Zorunlu Arabuluculuk, Alternatif Uyuşmazlık Çözüm Yolları, Dava Şartı Arabuluculuk, Uzlaşma. There is an increasing trend around the world related with the resolution of disputes through alternative dispute resolution methods out of court. One of the alternative dispute resolution methods' is mediation. Mediation is a form of dispute resolution on a voluntary basis. The mediation system is applied especially in commercial disputes in many countries, also in some member countries of European Union. The mediation not only satisfies the parties in terms of its results but also helps to reduce the burden of the judiciary. In a world where the workload of the judiciary increases rapidly and trust in justice decreases due to delays in the trial, commercial mediation practices in European countries set an example for many other countries. Mediation is not also practised in Turkiye but also mandatory in labor disputes, commercial disputes and consumer disputes. Contradiction and discrepancy between the court decisions and other judicial problems arised arised as a result of mandatory mediation. Mediation, Commercial Disputes, Mediation in Commercial Disputes, European Union, Mandatory Mediation, Alternative Dispute Resolution, Condition of Litigation, Commercial Mediation. Reconciliation, Voluntary Mediation